Σταυρόλεξο
Έλεγχος
Βιβλίο
► Πατήστε για ανάγνωση
Βάτραχοι – Αριστοφάνης
Σοφά Λόγια
Σολωμός
Ζήσε για να αγαπάς.
Αγάπα για να ζείς.
Παροιμία
Μια εικόνα χίλιες λέξεις.
Τοιχογραφία
Μάνα έχει πόλεμο... θα αργήσω.
Ανέκδοτο
Σύντομα
Τί είναι αυτό που ζει στη θάλασσα και λέει σαχλαμάρες;
Το σαχλαμάρι.
Ντοκιμαντέρ
► Πατήστε για προβολή
Τί στην Yγεία
Βρέ δε πα να γα
Στοιχάκι
Σατυρικά
Να ζήσεις παπάρι και χρόνια πολλά,
μεγάλος να γίνεις να χύνεις συχνά.
Παντού να σκορπίζεις το άσπρο υγρό,
και όλες να λένε αχ θέλω κι εγώ!
Ευ Ζήν
Προτιμάμε βιολογικά φρέσκα τρόφιμα
γιατί έχουν ανώτερη διατροφική αξία
και είναι πιο υγιεινά απο τα υπόλοιπα.

Javascript απενεργοποιημένη


Πρέπει να ενεργοποιείστε την javascript και να πατήστε Επαναφόρτωση (Reload) για να δείτε την σελίδα !

Έρως – Έρωτας



Δημοσίευση :
Ανανέωση :
Συντάκτης :


Έρως, ο φτερωτός ομώνυμος Θεός του έρωτα, της έλξης, του πόθου και της σεξουαλικότητας. Ο ανίκητος Θεός σε μάχη.

Υπάρχουν δύο βασικές μορφές του Έρωτα, η πρώτη αρχέγονη μορφή του ώς Φάνης (Φαέθων, Πρωτόγονος, Μήτις, Έρως, Ηρικεπαίος) ο οποίος ήταν και αρσενικός και θηλυκός, με τέσσερα μάτια, τέσσερα κεφάλια με μορφή ζώου, χρυσά φτερά και φωνή λιονταριού και κριού. Το αυγό της δημιουργίας, το όνομά του υποδηλώνει το φως και τον θεωρούσαν σαν το φωτεινό δημιουργό όλου του σύμπαντος, το πρωταρχικό στοιχείο του κόσμου αφού χάρη στην δύναμη του τα στοιχεία ενώθηκαν και δημιούργησαν το σύμπαν και την ζωή αλλα ο Ζεύς τον καταβρόχθίσε κι έτσι έγινε παντοδύναμος και κυρίαρχος των πάντων κατα τον Ορφέα και η δεύτερη μορφή του Έρωτα ήταν ο φτερωτός έφηβος ή νέος με τόξο και βέλη, αυτή που γνωρίζουμε μέσα απο την τέχνη των προγόνων μας και μετέπειτα ώς μωρό κατα την Ρωμαική παράλλαξή του.


Σύμφωνα με τον Σιμωνίδη τον Κείο, ο Έρως ήταν ο γιος της Αφροδίτης και του Άρη. Σύμφωνα με τη Σαπφώ όμως, είναι γιος της Αφροδίτης και του Ουρανού, ενώ ο Αλκαίος ο Μυτιληναίος θεωρεί ότι ήταν γιος της Ίριδας και του Ζέφυρου. Υπάρχουν και άλλοι μύθοι που τον θέλουν να είναι ο γιος του Ερμή ή του Ηφαίστου.

Ο Πλάτων ωστόσο είχε διαφορετική άποψη, παρουσιάζει τον Έρωτα ως γιο του χάους, που ενσάρκωνε και την αρμονία. Στο «Συμπόσιο» του Πλάτωνα επίσης εντοπίζουμε τον «καλό» Έρωτα (γιο της Αφροδίτης Ουρανίας) και τον «κακό» Έρωτα (γιο της Αφροδίτης Πανδήμου).

Σύμφωνα με τον λόγο της Διοτίμας, ο Έρως είναι γιος του Πόρου και της Πενίας. Την ημέρα της γέννησης της Αφροδίτης, οι Θεοί παρέθεσαν γεύμα στο οποίο βρισκόταν και ο Πόρος ο γιος της Μήτιδος. Όταν τελείωσαν με το φαγητό, η Πενία ήρθε για να επαιτήσει και καθώς είδε τον Πόρο να κοιμάται στους κήπους του Δία (μεθυσμένο από το πολύ νέκταρ), πλάγιασε δίπλα του και απέκτησε τον Έρωτα. Έτσι, ο Έρως έγινε ακόλουθος και υπηρέτης της Αφροδίτης, επειδή δηλαδή γεννήθηκε την ημέρα των γενεθλίων της και συγχρόνως επειδή από τη φύση του είναι ερωτευμένος με το κάλλος και η Αφροδίτη είναι κάλλιστη.

Ο επικρατέστερος μύθος παρόλ` αυτά είναι ότι ο Έρως γεννήθηκε από τη συνεύρεση της Αφροδίτης με τον Άρη ένα ωραίο βράδυ του καλοκαιριού. Ως γνήσιος γιος της Θεάς της ομορφιάς, ο Έρως έγινε ο Θεός του πόθου, του έρωτα και της σεξουαλικής δραστηριότητας. Θεωρούνταν επίσης και Θεός της γονιμότητας ως γιός της Αφροδίτης και του Άρη και συχνά τον αναφέρουν και ως «Ελευθέριο» όπως και τον Διόνυσο.


Έχει τη μορφή ενός αθλητικού πανέμορφου νέου που ενσαρκώνει τη νεανική ομορφιά, έχει φτερά και κρατάει τόξο και βέλη ενώ κάποιες φορές και λύρα. Είναι η πηγή μπελάδων για Θεούς και θνητούς αφού κάνει τους πάντες να ερωτεύονται παράφορα όταν τους χτυπάει με τα βέλη του.

Σύμφωνα με μύθο, ο Έρως έχει δυο ειδών βέλη, τα χρυσά με φτερά περιστεριών και τα υπόλοιπα με φτερά κουκουβάγιας. Τα βέλη με τα φτερά των περιστεριών είναι αυτά που ρίχνει στις καρδιές των θνητών και αθανάτων, ώστε να διεγείρει τα ερωτικά συναισθήματα.

Αδερφός του Έρωτα είναι ο Άντερος, ενώ συνακόλουθοί του είναι ο Πόθος και ο Ίμερος και συχνά συνοδεύεται ή ιππεύει δελφίνια και λιοντάρια.


Ένας Ρωμαϊκός μύθος θέλει τον Έρωτα παντρεμένο με την Ψυχή, κόρη του βασιλιά της Σικελίας, την οποία καταδίωκε η μητέρα του, Αφροδίτη.

Κατά τον Ρωμαίο συγγραφέα Απουλήιου, ο Θεός Έρως έπεσε θύμα του ίδιου του του εαυτού. Λένε πως υπήρχε μια όμορφη, θνητή κοπέλα, η Ψυχή, που η φήμη για την ομορφιά της έφτανε ως τα πέρατα του κόσμου. Μόλις η Θεά Αφροδίτη έμαθε για την ομορφιά της κοπέλας, ένιωσε απειλή και έστειλε τον γιό της Έρωτα να δηλητηριάσει όλους τους άνδρες για να μην την θέλει κανείς. Όμως εκείνος καταλάθος πληγώθηκε από τα βέλη του, και την ερωτεύτηκε παράφορα. Καθώς τα χρόνια περνούσαν και η Ψυχή δεν μπορούσε να παντρευτεί κανένα, όπως οι άλλες αδερφές τις που είχαν κάνει ήδη οικογένειες, οι γονείς της ζήτησαν βοήθεια από το Μαντείο των Δελφών. Εκεί τους είπαν πως «η Ψυχή θα παντρευόταν έναν αθάνατο και ότι έπρεπε να πάει ντυμένη νύφη στη κορυφή ενός βουνού και να περιμένει έναν δράκο». Έτσι, η Ψυχή οδηγήθηκε στην κορυφή του βουνού, όπου ο Ζέφυρος (άνεμος) την λυπήθηκε και την μετέφερε σε μια καταπράσινη κοιλάδα με ένα υπέροχο παλάτι που είχε φτιάξει για εκείνη ο Έρωτας. Κάθε βράδυ την επισκεπτόταν, χωρίς όμως να της αποκαλύψει ποιός είναι. Μόλις έμαθαν οι αδερφές της ότι η Ψυχή ζει πλουσιοπάροχα, ζήλεψαν και την ξεγέλασαν λέγοντας της πως αυτός ο άνδρας ήταν στην πραγματικότητα ο δράκος του χρησμού. Η Ψυχή τότε θέλησε να σκοτώσει το δράκο. Το βράδυ μόλις αποκοιμήθηκε ο Θεός, πήρε ένα κερί και το μαχαίρι, αλλά μόλις φώτισε το δωμάτιο αποκαλύφθηκε η μορφή του πανέμορφου Έρωτα. Τότε από απροσεξία της, το κερί έσταξε και έκαψε τον Έρωτα, και εκείνος τρομάζοντας πέταξε μακριά. Μόλις η Ψυχή κατάλαβε την κοροϊδία των αδελφών της, έψαξε μάταια να βρει τον Έρωτα, αλλά δεν μπορούσε γιατί η Αφροδίτη τον είχε φυλακίσει. Τότε ζήτησε βοήθεια από την Αφροδίτη η οποία την υπέβαλλε σε τρεις δοκιμασίες. Να ξεχωρίσει μια τεράστια ποσότητα οσπρίων, να φέρει χρυσό μαλλί από άγρια πρόβατα και να πάει στον Κάτω Κόσμο να φέρει την κρέμα ομορφιάς της Περσεφόνης. Η Ψυχή έφερε εις πέρας και τις τρείς δοκιμασίες, αλλά υπνωτίστηκε από την κρέμα ομορφιάς και έπεσε σε βαθύ ύπνο. Ο Έρωτας αγανακτισμένος από τα δεινά της αγαπημένης του Ψυχής, δραπέτευσε από την φυλακή και ζήτησε βοήθεια από τον Δία. Εκείνος βοήθησε τον απελπισμένο νέο, και τους επέτρεψε να παντρευτούν, κάνοντας πρώτα την Ψυχή αθάνατη.


Ιδιαίτερη σημασία αποδίδεται στο Θεό Έρωτα από τους αρχαίους τραγικούς. Ο Ευριπίδης διαχωρίζει τον Έρωτα σε θετική και αρνητική δύναμη, καθώς μπορεί να οδηγήσει τόσο στην αρετή όσο και στην αθλιότητα. Ο Έρως χαρακτηρίζεται ανίκητος στην τραγωδία «Αντιγόνη» και κατα τον Πλάτωνα δεν ήταν παντοδύναμος Θεός, αλλά μια δύναμη ανήσυχη και ανικανοποίητη. Στη ρωμαϊκή τέχνη, η εικόνα του Έρωτα χρησιμοποιείται στην αρχιτεκτονική διακόσμηση, τις περισσότερες φορές με τη μορφή μικρού παιδιού.

Στα Ελευσίνια Μυστήρια, ο Έρως λατρευόταν ως Πρωτόγονος, αυτός δηλαδή που γεννήθηκε πρώτος, αν και οι αρχαιολόγοι ακόμα δεν έχουν βρεί ή συνδέσει στοιχεία για την αρχέγονη μορφή του πέραν της Θεογονίας του Ορφέα.

Στην κλασική του μορφή, δύο από τις πρώτες παραστάσεις του Θεού Έρωτα βρίσκονται στο Μουσείο της Ακρόπολης, στην Αθήνα. Η πρώτη (χρονολογημένη στα 580 π.Χ.) είναι σε ένα όστρακο από μελανόμορφο σκύφο, όπου η Θεά Αφροδίτη φαίνεται να κρατά στο χέρι της ένα αγόρι. Η δεύτερη (χρονολογημένη στα 570 π.Χ.) είναι σε ένα μελανόμορφο πλακίδιο, όπου πάλι η Αφροδίτη κρατά με ανάλογο τρόπο δύο αγόρια, τον Έρωτα και τον Ίμερο. Σε άλλες ο Έρωτας εμφανίζεται ανεξάρτητος από άλλες Θεότητες, άλλοτε πετάει, άλλοτε κοιμάται, άλλοτε ιππεύει ένα δελφίνι ή λιοντάρι, άλλοτε κρατάει ένα λουλούδι.

Αντικατοπτρίζοντας το μύθο που τον θέλει συνοδό και υπηρέτη της Αφροδίτης, σε πολλές παραστάσεις της περιόδου εκείνης ο Έρωτας εικονίζεται να βοηθά τη μητέρα του ή άλλες γυναίκες όπως να μεταφέρει για αυτές ρούχα ή πετσέτες, να τις βοηθάει στο χτένισμα και την περιποίησή τους, να λύνει ή να δένει τα λουριά των σανδαλιών τους.

Στα ύστερα Ελληνιστικά και Ρωμαϊκά χρόνια, ο Έρωτας συχνά ταυτίζεται με το Πένθος ή τον Θάνατο. Από τον 4ο αιώνα π.Χ., ο Έρωτας συμπεριλαμβάνεται και στον βακχικό κύκλο, εμφανίζεται να κρατάει δάδα, συνήθως στραμμένη προς το έδαφος η οποία πρόκειται για μία απεικόνιση που βρίσκει τις ρίζες της στη σχέση του Θεού με τον βακχικό κύκλο και εμφανίζεται σε απεικονίσεις ως πιστός ακόλουθος του Θεού Διονύσου (Βάκχου). Η παράδοση αυτή συνεχίζεται σε όλη τη διάρκεια της Ελληνιστικής Περιόδου. Την ίδια περίοδο ξεκινούν την εμφάνισή τους αναπαραστάσεις του Έρωτα, στις οποίες φαίνονται αποδεικτικά στοιχεία της νίκης του στη διαμάχη με τον Ηρακλή με ένα στεφάνι ή το ρόπαλο του ημίθεου.

Ξεχωριστό κομμάτι στις διάφορες απεικονίσεις του Έρωτα που έχουν ανακαλυφθεί κατέχουν τα έργα που βρέθηκαν στην Πομπηία της Ιταλίας. Ανάμεσα στα έργα που ξεχωρίζουν είναι αυτά στα οποία «πουλούσαν Έρωτα», της τιμωρίας του Έρωτα και του Έρωτα ως μεταφορέα των όπλων του Θεού Άρη. Ιδιαίτερου κάλλους θεωρούνται και τα γλυπτά που αναπαριστούν τον Θεό. Ο Έρωτας εμφανιζόταν σε πολλές αναπαραστάσεις, κυρίως με τη μορφή που τον παρουσίασαν αργότερα οι Ρωμαίοι, ως φτερωτό μωρό με βέλη στα χέρια.


« Ορφικός ύμνος προς τον Ἔρωτα »



Κικλήσκω μέγαν, ἁγνόν, ἐράσμιον, ἡδὺν Ἔρωτα, τοξαλκῆ, πτερόεντα, πυρίδρομον, εὔδρομον ὁρμῆι, συμπαίζοντα θεοῖς ἠδὲ θνητοῖς ἀνθρώποις, εὐπάλαμον, διφυῆ, πάντων κληῖδας ἔχοντα, αἰθέρος οὐρανίου, πόντου, χθονός, ἠδ` ὅσα θνητοῖς πνεύματα παντογένεθλα θεὰ βόσκει χλοόκαρπος, ἠδ` ὅσα Τάρταρος εὐρὺς ἔχει πόντος∙ θ` ἁλίδουπος∙ μοῦνος γὰρ τούτων πάντων οἴηκα κρατύνεις. ἀλλά, μάκαρ, καθαραῖς γνώμαις μύσταισι συνέρχου, φαύλους δ` ἐκτοπίους θ` ὁρμὰς ἀπὸ τῶνδ` ἀπόπεμπε.

Καλώ τον μέγα, τον αγνό, τον εράσμιον, τον ηδύ Έρωτα, τον τοξευτή, τον πτερόεντα, τον πυρίδρομον, που έχει εύδρομη ορμή, που συμπαίζει με τους θεούς και τους θνητούς ανθρώπους, τον ευπάλαμο, τον διφυή, που έχει τα κλειδιά των πάντων, του ουρανίου αιθέρα, του πόντου, της χθόνας, και όλα όσα παντογένεθλα πνεύματα βόσκει για τους θνητούς η χλοόκαρπος θεά, και όσα έχει ο ευρύς Τάρταρος και ο βροντερός πόντος. Γιατί μόνος κρατείς/άρχεις σε όλα τούτα. Αλλά, μακάριε, καθαρές γνώμες στους μύστες δίνε, και τις φαύλες και άτοπες ορμές απόπεμπε από εμάς.



Διατροφή
Πρόσθετα τροφίμων
Ε216 – Καρκινογόνο
Προπυλ–4–υδροξυβενζοϊκό οξύ
Τεκμήριον
Ωκεανός
Ζώδια
Αιγόκερως
Ατάκα μετά το σεξ :
Α! Έχεις και πιστωτικές;