Κρεμάλα

Τοιχογραφία

Μην σκοτώνετε τα κουνούπια, άλλοι σας πίνουν το αίμα.

Βιβλίο

► Πατήστε για ανάγνωση

Απολλόδωρου Βιβλιοθήκη

Σε θέλει το πουλάκι μου

Ζώδια

Δίδυμοι

Ατάκα μετά το σεξ :
Μήπως είδες πουθενά το τηλεκοντρόλ;

Ανέκδοτο

Σύντομα

Ποιός είναι ο καλύτερος τερματοφύλακας στον κόσμο;
Το αιδείο, γιατί αποκρούει δύο μπάλες ταυτόχρονα και κάνει τον επιθετικό να τα φτύσει.

Διατροφή

Πρόσθετα τροφίμων

Ε152 – Πολύ Επικίνδυνο
Μαύρος άνθρακας
(Υδρογονάνθρακας)

Στοιχάκι

Σατυρικά

Ο πούτσαρος και ο μούναρος, τα 2 μεγάλα κράτη,
κάναν` επανάσταση, επάνω στο κρεβάτι,
νίκησε ο μούναρος και πήρε το βραβείο,
νευρίασε ο πούτσαρος, τον έσκισε στα δύο!

Javascript απενεργοποιημένη

Πρέπει να ενεργοποιείστε την javascript και να πατήστε Επαναφόρτωση (Reload) για να δείτε την σελίδα !

Ποσειδών – Ποσειδώνας

Δημοσίευση :
Ανανέωση :
Συντάκτης :

Ποσειδώνας, Θεός και βασιλιάς της θάλασσας, όλων των υδάτων και γενικά του υγρού στοιχείου. Ο Θεός προστάτης των ναυτικών, ψαράδων, λιμανιών και πόλεων, είναι επίσης προστάτης των αλόγων και των ιπποδρομιών αφού θεωρείται εξημερωτής του πρώτου αλόγου και θεωρείται και Θεός της βλάστησης αφού συσχετίζεται με πολλούς μύθους της Θεάς Δήμητρας λόγο του υγρού στοιχείου το οποίο είναι απαραίτητο για την βλάστηση.

Γιος του Κρόνου και της Ρέας, το πέμπτο και πρότελευταίο κατα σειρά παιδί τους. Αδερφός της Εστίας, της Δήμητρας, της Ήρας, του Πλούτωνα και του Δία.

Ο Ποσειδώνας για τους αρχαίους Έλληνες είναι ο Θεός Γαιήοχος, δηλαδή ο Θεός που στηρίζει τη Γή (ξηρά επάνω στην θάλασσα), όπως ο Άτλαντας στηρίζει τον ουρανό. Δεν είναι μονάχα ο άρχοντας της θάλασσας, είναι και κύριος όλων των φαινομένων της αλλά θεωρείται υπεύθυνος και για άλλα γεωλογικά φαινόμενα όπως τους σεισμούς.

Ο Διόδωρος αναφέρει πως μεγάλωσε στη Ρόδο αφού η Ρέα τον παρέδωσε στους Τελχίνες τον οποίο και ανέθρεψαν με την κόρη του Ωκεανού Καφείρα και όταν εκείνος ανδρώθηκε έλαβε ως σύζυγό του την αδελφή των Τελχινών την Αλία από την οποία απέκτησε έξι γιους και μια κόρη, την Ρόδη, η οποία έδωσε και το όνομά της στο νησί της Ρόδου.

Οι Τελχίνες άλλοτε εμφανίζονται ως θνητοί και άλλοτε ως μυθικοί δαίμονες, θεωρούνταν παιδιά της Θάλασσας, της Γαίας ή του Πόντου και είχαν πτερύγια αντί για πόδια και χέρια. Ήταν εννέα στον αριθμό και προέρχονταν από την Κρήτη «Κουροτροφήσαντες» τον Δία, γι` αυτό και αποκαλούνταν Κουρήτες. Στη συνέχεια πήγαν στην Κύπρο και αργότερα στη Ρόδο όπου και κλήθηκε η νήσος εξ αυτών Τελχινίς. Εκεί ίδρυσαν πολλές πόλεις μεταξύ των οποίων ήταν η Κάμειρος, η Ιαλυσός και η Λίνδος. Οι Τελχίνες αναφέρονται ως κατασκευαστές της άρπης του Κρόνου και της τρίαινας του Ποσειδώνα την οποία του έδωσαν οι Κύκλωπες ως ένδειξη ευγνομοσύνης για την απελευθέρωσή τους κατα την Τιτανομαχία καθώς επίσης και κατασκευαστές διαφόρων μαγικών σκευών αλλα και χυτών αγαλμάτων πολλών Θεών όπως της Θεάς Αθηνάς, του Θεού Απόλλωνα, της Θεάς Ήρας, των νυμφών στις πόλεις της Ρόδου κ.α.

Ο Ποσειδώνας κατοικεί πότε στον Όλυμπο και πότε στο ολόχρυσο παλάτι του στα βάθη της θάλασσας, στις Αιγές, όπου ζεί με την γυναίκα του την Αμφιτρίτη, μια από τις 50 Νηριήδες και μαζί της κυβερνάει το βασίλειό του. Όλες οι θαλάσσιες Θεότητες, και γενικά ότι έχει σχέση με το νερό, είναι υποταγμένο σ` αυτόν. Ανεβαίνει στον Όλυμπο για να πάρει μέρος και στις συνελεύσεις των Θεών.

Συμμετείχε στη Γιγαντομαχία όπου και βοήθησε τον αδελφό του Δία. Καταδίωξε το γίγαντα Πολυβώτη μέχρι την Κω. Έριξε πάνω του ένα τεράστιο κομμάτι βράχου, το οποίο αργότερα έγινε η Νίσυρος.
Σύμφωνα με τις αρχαίες παραδόσεις που είχε περισυλλέξει ο Καλλίμαχος και όπως αποκαλύπτει στον «Ύμνος εις Δήλον», με την τρίαινα του ο Ποσειδώνας είχε προκαλέσει τον τρομερό κατακλυσμό στον οποίο όφειλαν την προέλευσή τους τόσο οι Κυκλάδες όσο και οι Σποράδες, από την κατακρήμνιση βουνών και τη μετακύλισή τους στη θάλασσα ή απο τεράστιους βράχους που έριχνε ο ίδιος ο Ποσειδώνας στη θάλασσα, όπου και εκεί ρίζωναν. Η αντίληψη αυτή φέρεται περισσότερο ως προϊόν της Γιγαντομαχίας που ακολούθησε μετά τη θρυλική Τιτανομαχία.

Ο Ποσειδώνας όπως και ο Δίας είχε πολλές εξωσυζυγικές σχέσεις με Θεές, νύμφες και θνητές και απέκτησε πολλά παιδιά.

Με την γυναίκα του Αμφιτρίτη απέκτησε τον Τρίτωνα και την Κυμοπόλεια.

Με την Αλία απέκτησε έξι γιους και μια κόρη, την Ρόδη, η οποία έδωσε και το όνομά της στο νησί της Ρόδου.

Ερωτεύτηκε και άφησε έγγυο τη Μέδουσα, μια από τις Γοργόνες και μετά τον αποκεφαλισμό της απο τον Περσέα, γεννήθηκε ο Πήγασος, το φτερωτό άλογο και ο γίγαντας ή κατα άλλη εκδοχή ο άνθρωπος Χρυσάωρ (Χρυσάωρας), πατέρας του Γυριόνη.

Ήταν πατέρας του Θησέα αλλά και του Προκρούστη.

Έσμιξε και με τη Γη, που του γέννησε τον γίγαντα Ανταίο. Ο Ανταίος βασίλεψε στη Λιβύη και τον σκότωσε ο Ηρακλής καθώς περνούσε από τη Λιβύη για να πάει στον Κήπο των Εσπερίδων.

Απο την ένωσή του με την Θεά Δήμητρα γεννήθηκε μια κόρη, η Δέσποινα, το όνομα της οποίας δεν έπρεπε ποτέ να προφέρεται και ένα άλογο με φτερά και μαύρη χαίτη, ο Αρίων. Σύμφωνα με ένα αρκαδικό θρύλο, η Δήμητρα για να γλυτώσει από την πολιορκία του μεταμορφώθηκε σε φοράδα και κρύφτηκε ανάμεσα στα βασιλικά κοπάδια του Όκνιου, γιου του Απόλλωνα. Μόλις ο Ποσειδώνας το αντιλήφθηκε μεταμορφώθηκε σε άλογο και κατάφερε τελικά να ζευγαρώσει μαζί της. Η οργή της Δήμητρας για τον βιασμό της από τον Ποσειδώνα, της έδωσε το προσωνύμιο «Ερινύα». Κατα τον Απολλόδωρο όμως τον Αρείωνα τον γέννησε με τον Ποσειδώνα ενώ ήταν ήδη μεταμορφωμένη σε Ερινύα κατα την συνουσία.

Από την ένωσή του με την Ιφιμέδεια, κόρη του βασιλιά Τρίοπα της Θεσσαλίας και σύζυγο του Αλωέος, απέκτησε τους δίδυμους γίγαντες Ώτο και Εφιάλτη γνωστούς και ως «Αλωάδες». Αυτοί μεγάλωναν κάθε χρόνο ένα πήχυ στο πλάτος και μια οργιά στο ύψος και έτσι όταν έγιναν εννιά ετών και είχαν εννιά πήχες πάχος και εννιά οργιές ύψος, σκέφτηκαν να πολεμήσουν με τους Θεούς. Έβαλαν την Όσσα πάνω στον Όλυμπο και πάνω στην Όσσα έβαλαν το Πήλιο και με τα βουνά αυτά απειλούσαν να ανεβούν στον Ουρανό και έλεγαν ότι θα χώσουν την θάλασσα στα βουνά και θα την κάνουν στεριά και την στεριά θάλασσα. Ο Εφιάλτης ζητούσε για γυναίκα του την Ήρα και ο Ώτος την Αρτέμιδα. Έδεσαν μάλιστα και τον Άρη, αλλά κατάφερε να τον απελευθερώσει κρυφά ο Ερμής, ενώ η Άρτεμις συγκέντρωσε τους Αλωάδες με τέχνασμά της στην Νάξο και τους σκότωσε. Είχε μεταμορφωθεί σε ελάφι και πήδησε ανάμεσά τους και ενώ εκείνοι σημάδευαν το ζώο, χτύπησε ο ένας τον άλλον. Μερικοί αναφέρουν ότι εισήγαγαν την λατρεία των Μουσών στον Ελικώνα, και ήταν ιδρυτές της Άσηρας καθώς και άλλων πόλεων. Οι τάφοι τους κατά μια εκδοχή βρίσκονται στην Ανθηδόνα της Βοιωτίας, αλλά και κατά μια άλλη στη Νάξο, όπου τιμώνταν ως ήρωες.

Με τη νύμφη Ευρύτη απέκτησε τον Αλιρρόθιο τον οποίο σκότωσε ο Άρης γιατί βίασε την κόρη του Αλκίππη.

Με την Αμύμωνη απέκτησε τον Ναύπλιο. Αυτός έζησε πολλά χρόνια και περιφερόμενος με μια βάρκα στις ακτές συνήθιζε να παραπλανεί με πυρσούς και να παρασέρνει στον θάνατο όσους πλησίαζαν, ο οποίος μάλιστα πέθανε και με τον ίδιο τρόπο.

Είχε και άλλα παιδιά, τέρατα ή άντρες άγριους και δυνατούς όπως το Βούσιρη (σκοτώθηκε απο τον Ηρακλή), τον Πολύφημο (τυφλώθηκε απο τον Οδυσσέα), τον Κύκνο, το Νηλέα, τον Πελία, τους Κύκλωπες, τους Λαιστρυγόνες κ.ά.

Στην καλοκάγαθη πτυχή του ο Ποσειδώνας παρουσιάζεται ως δημιουργός νέων νήσων και προσφέροντας ήρεμες θάλασσες.Όταν όμως οργίζεται, χτυπάει το έδαφος, τα βράχια ή την θάλασσα με την τρίαινά του και προκαλεί χάος, σεισμούς, ναυάγια και πνιγμούς στη θάλασσα.
Η προσωπική του έχθρα με τον Οδυσσέα επειδή τύφλωσε τον Κύκλωπα γιό του Πολύφημο, ήταν η αιτία να θαλασσοδέρνει για δέκα χρόνια ώσπου να καταφέρει να επιστρέψει στην Ιθάκη.
Οι ναυτικοί προσεύχονταν στον Ποσειδώνα για ένα ασφαλές ταξίδι, πνίγοντας μερικές φορές άλογα ως θυσία.
Γενικά σχετίζεται με πρωτόγονες δυνάμεις και τέρατα και καταδιώκει με αυτά όσους τον εξοργίζουν.

Σύμφωνα με τον Παυσανία, ο Ποσειδώνας ήταν ένας από τους επιστάτες του χρησμού στους Δελφούς προτού να τους αναλάβει ο Απόλλωνας. Απόλλωνας και Ποσειδώνας λειτουργούσαν στενά σε πολλά σημεία όπως στην αποίκιση για παράδειγμα. Ο Δελφικός Απόλλωνας παρείχε την έγκριση της εγκατάστασης των ανθρώπων σε νέες αποικίες, ενώ ο Ποσειδώνας βοηθούσε δίνοντάς τους το εξαγνιστικό ύδωρ για τη θυσία που αφορούσε την ίδρυση της νέας τους αποικίας.
Η «Ανάβασις» του Ξενοφώντα περιγράφει μια ομάδα στρατιωτών το 400-399 π.Χ. να τραγουδάει στον Ποσειδώνα έναν παιάνα, ένα είδος ύμνου που τραγουδιέται κανονικά για τον Απόλλωνα.
Επίσης ένα Ιπποκράτειο κείμενο του 400 π.Χ. στις ιερές Αρρώστιες λέει ότι κατηγορήθηκε για ορισμένους τύπους επιληψιών.

Τον λάτρευαν σε πάρα πολλές πόλεις και μέρη της Ελλάδας με τις εορτές του ή και σαν προστάτη της πόλης τους όπως την Κόρινθο, την Πύλο, την Θήβα αλλα και σε πολλές πόλεις της Μεγάλης Ελλάδος αλλα κατα κύριο λόγο σε ακρωτήρια και σε παραθαλάσσιες περιοχές.

Έχασε όμως στον διαγωνισμό για την Αθήνα από την Αθηνά. Κάποτε ο Κέκρωψ, ο οποίος ήταν παιδί της γής και είχε σώμα ανθρώπου με δράκου μαζί, υπήρξε ο πρώτος βασιλιάς της Αττικής και την χώρα που πριν ονομαζόταν Ακτή, την ονόμασε απο τον εαυτό του Κεκρωπία. Εκείνον τον καιρό, λένε, οι θεοί αποφάσισαν να καταλάβουν τις πόλεις, στις οποίες ο καθένας τους θα απολάμβανε προσωπικά τιμές. Έτσι λοιπόν ο Ποσειδώνας ήρθε πρώτος στην Αττική και χτυπώντας την τρίαινα στο κέντρο της Ακρόπολης, φανέρωσε μια θάλασσα, που έκτοτε την ονομάζουν Ερεχθηίδα. Μετά απο αυτόν έφτασε η Αθηνά γνωρίζοντας για την κατάληψη της πόλεως και με μάρτυρα τον Κέκρωπα φύτεψε μια ελιά, που την δείχνουν και σήμερα στο Πανδρόσειο αλλα καθώς άρχισε διαμάχη ανάμεσά τους για την χώρα, ο Ζεύς τους χώρισε και έβαλε κριτές, όχι όπως είπαν μερικοί, τον Κέκρωπα και τον Κραναό, ούτε τον Ερυσίχθονα αλλα τους δώδεκα θεούς και σύμφωνα με την κρίση τους η χώρα δόθηκε στην Αθηνά με την μαρτυρία του Κέκρωπα, οτι αυτή πρώτη φύτεψε την ελιά. Η Αθηνά λοιπόν ονόμασε την πόλη Αθήνα απο αυτήν ενώ ο Ποσειδώνας οργισμένος απο θυμό, πλημμύρισε το Θράσιο πεδίο και έκανε την Αττική υποθαλάσσια.

Η πιο σπουδαία γιορτή του ήταν τα Ίσθμια. Σ` αυτή τη γιορτή θυσίαζαν στον Ποσειδώνα κυρίως μαύρους ταύρους, αγριόχοιρους και κριάρια.

Κοντά στην Τροιζήνα είχε ναό, όπου λατρεύονταν με το επίθετο Φυτάλμιος. Δηλαδή ο Θεός που βοηθά τη βλάστηση να αναπτυχθεί. Με τον τρόπο αυτό έδιναν μεγάλη σημασία στη γονιμοποιό δύναμη του νερού όπως επίσης και στα Άλωα, την γιορτή της βλάστησης στην Αττική στην οποία γινόταν πομπή προς τιμή του Ποσειδώνα Φυτάλμιου ως Θεού της βλάστησης.

Είναι επίσης και ο Θεός Ενοσίχθων ή Εννοσίγαιος και σχετίζεται με τις χθόνιες Θεότητες του Κάτω Κόσμου. Με την ιδιότητα αυτή τιμόταν σε μερικά από τα πιο σπουδαία ιερά του στην Αρκαδία, στο Ταίναρο και στην Ερμιόνη. Απέδιδαν έτσι στον Ποσειδώνα τους σεισμούς της γης και του προσέφεραν επίσης θυσίες και επικλήσεις για τη σταθερότητα του εδάφους και την βλάστηση, την ασφάλεια των κτιρίων και των πόλεων.

Λατρεύονταν και ως Ίππιος ή Ταύριος αφού ήταν ο Θεός προστάτης των αλόγων και των ταύρων. Ειδικότερα στη Μινωική Κρήτη ο ταύρος αποτελούσε το έμβλημα της Κνωσσού. Στις λατρευτικές τελετές των πληθυσμών αυτών προς τιμή του Ποσειδώνα συμμετείχαν ταύροι τόσο στις ιερές πομπές, όσο και στις θυσίες με χαρακτηριστικότερη εκείνη της εκατόμβης καθώς και σε αγώνες όπως ταυρομαχίες ή τα εκπληκτικά ταυροκαθάψια που τελούνταν κυρίως στην Κρήτη.

Στην τέχνη εικονίζεται σαν άντρας δυνατός, μεγαλοπρεπής, γενειοφόρος, άλλοτε με μανδύα και άλλοτε τελείως γυμνός.

Ως Θεός της θάλασσας, ο Ποσειδώνας ταξίδευε με το χρυσό του άρμα ή με ένα τεράστιο κοχύλι πάνω στα κύματα, που άνοιγαν χαρούμενα στο πέρασμά του, ενώ γύρω του έπαιζαν δελφίνια.
`Αλλοτε το έσερναν Κέλητες (δρομείς ίπποι) και άλλοτε Τρίτωνες ή μυθικοί ιππόκαμποι ή και δελφίνια που με την ορμή τους ανασήκωναν νέφος σταγονιδίων που με τη σειρά τους στεφάνωναν το άρμα ως πέπλο με τα χρώματα της ίριδας (ουράνιου τόξου).
Ο Όμηρος περιγράφει με λεπτομέρεια πως ο άξονας των τροχών του άρματος δεν βρεχόταν από τα κύματα, δίνοντας έτσι την εκπληκτική εικόνα ταχύτητας αλλά και πτήσης αυτών.
Παράλληλα αρχαίοι ποιητές παρουσιάζουν τον Ποσειδώνα να διατρέχει την επιφάνεια της θάλασσας και μετά από τρεις μεγάλους δρασκελισμούς να καταφθάνει στο επιθυμητό μέρος.

Σύμβολο του Ποσειδώνα είναι η τρίαινα ή αλλιώς το τρίαιχμο (με τρεις αιχμές), ή τριαινοφόρο δόρυ και είναι το σκήπτρο αναγνώρισης αλλα και σύμβολο εξουσίας του. Με αυτή, κεντρίζοντας ανάλογα τη θάλασσα ή τη Γή, προκαλεί θεομηνίες, τρικυμίες, σεισμούς, καταποντισμούς, ηφαιστειακές εκρήξεις κλπ. αλλά και αντίστροφα γαλήνη, ηρεμία, στερεότητα μέχρι και ανάδυση στεριάς, ή ανάβλυση υδάτων, εξ ού και το παράγωγο ρήμα τριαινόω (διασείω, κινώ, αναδεύω, ανασκάπτω, ανατρέπω, καταρρίπτω, κλπ. πάντα με χρήση τρίαινας).
Σύμβολά του εκτός απο την τρίαινα είναι το δελφίνι, ο ίππος και ο ταύρος (τα οποία θεωρούνται ιερά ζώα του) αλλα και το πεύκο (γιατί από αυτό κατασκευάζονταν τα καράβια).

« Επίθετα και προσωνυμίες του Ποσειδώνα »

Ενοσίχθων ή Εννοσίγαιος – ως χθόνιος Θεός της βλάστησης και των σεισμών.
Ίππιος – ως προστάτης των αλόγων.
Ταύριος – ως προστάτης των ταύρων.
Φυτάλμιος – ως Θεός της βλάστησης.
Σωτήρας – ως Σωτήρας των Ελλήνων στην ναυμαχία στο Αρτεμίσιο.
Γαιήοχος – ως Θεός που στηρίζει τη Γή (ξηρά επάνω στην θάλασσα).
Αιγαίος, Ασφάλειος, Γαιήοχος, Γενέσιος, Δαμαίος, Δαμασίχθων, Δωματίτης, Ελικώνιος, Εννοσίγαιος, ή Ενοσίγαιος, Ενοσίχθων, Επιλίμνιος, Επόπτης, Ερεχθέας, Ευρυκρείων, Ευρυμέδων, Ίμψιος, Ίππιος, Κρηνούχος, Λέχαιος, Μοχλευτήρ, Πατήρ, Πατριγένειος, Πατρώος, Πελάγιος ή Πελαγαίος, Πετραίος, Σεισίχθων, Σωτήρ, Ταύρειος ή Ταύριος, Φράτριος, Φύκιος κ.α.

« Ορφικός Ύμνος προς τον Ποσειδώνα »

Κλῦθι, Ποσείδαον γαιήοχε, κυανοχαῖτα, ἵππιε, χαλκοτόρευτον ἔχων χείρεσσι τρίαιναν, ὃς ναίεις πόντοιο βαθυστέρνοιο θέμεθλα, ποντομέδων, ἁλίδουπε, βαρύκτυπε, ἐννοσίγαιε, κυμοθαλής, χαριδῶτα, τετράορον ἅρμα διώκων, εἰναλίοις ῥοίζοισι τινάσσων ἁλμυρὸν ὕδωρ, ὃς τριτάτης ἔλαχες μοίρης βαθὺ χεῦμα θαλάσσης, κύμασι τερπόμενος θηρσίν θ` ἅμα, πόντιε δαῖμον· ἕδρανα γῆς σώζοις καὶ νηῶν εὔδρομον ὁρμήν, εἰρήνην, ὑγίειαν ἄγων ἠδ` ὄλβον ἀμεμφῆ.

Άκουσε, Ποσειδώνα, που κατέχεις την Γή με την γαλανή χαίτη, φίλε των ίππων που κρατάς στα χέρια σου χάλκινη τρίαινα, συ που κατοικείς στα θεμέλια του πόντου, που είναι βαθύς, άρχων του πόντου, που ταράσσεις την θάλασσα και βαρειά βροντάς, που σείεις την Γή με τα άφθονα κύματα, έχεις όψη χαριτωμένη και οδηγείς τέθριππο άρμα και με θαλάσσια σφυρίγματα τινάζεις ψηλά το αλμυρό νερό, συ που πήρες με λαχνό ως τρίτο μέρος το βαθύ ρεύμα της θαλάσσης, και τέρπεσαι με τα κύματα, συνάμα και με τα θηρία, ω σεβαστέ θεέ· είθε να σώζεις τα στηρίγματα της γης και την ταχεία ορμή των πλοίων, και να μας φέρεις ειρήνη υγεία και πραγματική ευτυχία.

« Ομηρικός ύμνος προς τον Ποσειδώνα »

Ἀμφὶ Ποσειδάωνα μέγαν θεὸν ἄρχομ᾽ ἀείδειν γαίης κινητῆρα καὶ ἀτρυγέτοιο θαλάσσης πόντιον, ὅσθ᾽ Ἑλικῶνα καὶ εὐρείας ἔχει Αἰγάς. διχθά τοι Ἐννοσίγαιε θεοὶ τιμὴν ἐδάσαντο ἵππων τε δμητῆρ᾽ ἔμεναι σωτῆρά τε νηῶν. Χαῖρε Ποσείδαον γαιήοχε κυανοχαῖτα, καὶ μάκαρ εὐμενὲς ἦτορ ἔχων πλώουσιν ἄρηγε.

Άρχομε να άδω αμέσως τον Ποσειδώνα, τον μέγα Θεό, της Γαίας τον κινητήρα και της ατρύγητης θάλασσας, τον πόντιο, ο οποίος έχει τον Ελικώνα και τις ευρείες Αιγές. Οι Θεοί σου έχουν δώσει διπλή τιμή. Εννοσίγαιε, να είσαι και δαμαστής ίππων και σωτήρας πλοίων. Χαίρε, Ποσειδών γαιήοχε κυανοχαίτα, και μακάριε, δώσε ευμένεια σε όσους πλέουν.

« Ναοί και ιερά του Ποσειδώνα »